Mijn naam is Anouk Knoops. Als klein meisje ging ik vaak met mijn papa mee naar de sporthal. Daar trainde hij de plaatselijke rolstoelbasketbalploeg. Ik kreeg enorm veel ontzag voor deze mensen: hoe ze, wanneer ze gevallen waren, op eigen houtje terug in die rolstoel raakten. Hoe ze die bal toch in die voor mij veel te hoge ring kregen gegooid, was mij ook een raadsel. Ik was meteen onder de indruk van hun zelfredzaamheid.
Later ging ik intensief turnen. Ik kreeg interesse in het menselijke lichaam, en de mogelijkheden ervan.
Deze twee ervaringen hebben me zonder twijfel doen kiezen voor kinesitherapie, en ik wist al van het begin dat ik later mensen met neurologische problemen wou gaan helpen.
Ik wuifde commentaren als “patiënten met chronische problemen, daar kun je toch niets mee bereiken” met de glimlach weg. En dat doe ik nog altijd. Hoewel de doelen inderdaad niet zo spectaculair zijn als bij sommige andere takken van de kinesitherapie, zijn ze zeker zo belangrijk. Want hoe klein de doelen soms ook zijn, wanneer ze bereikt worden, dan kan ik daar, samen met de patiënt, intens gelukkig van worden. Dit is na 17 jaar ervaring in het vak nog niet veranderd.